در حالی که محمود احمدی‌نژاد وعده داده بود که در سال ۱۳۹۰ دو و نیم میلیون شغل در ایران ایجاد شود، گزارش‌ها حاکی است که این وعده عملی نشده و در حوزه صنعت تنها حدود ۳۰ درصد از اهداف برنامه اشتغال‌زایی دولت محقق شده است.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران، ایسنا، بر اساس مصوبه هیئت دولت مبنی بر ایجاد دو و نیم میلیون شغل در سال ۹۰، وزارت تازه‌تأسیس صنعت، معدن و تجارت مکلف به ایجاد ۶۰۶ هزار و ۹۷۲ شغل بود.

این سهم به تفکیک وزارتخانه‌های پیشین عبارت بود از ایجاد ۳۱۹ هزار و ۱۳۹ شغل از  سوی وزارت صنایع و معادن و ایجاد ۲۸۷ هزار و ۸۳۳ شغل از سوی وزارت بازرگانی.

با این‌حال خبرگزاری ایسنا می‌گوید که، به گفته وزیر صنعت و معدن و تجارت، این وزارتخانه در سال ۹۰، حدود ۱۰۰ هزار فرصت شغلی در حوزه صنعتی ایجاد کرده است.

با این احتساب، طبق ارزیابی ایسنا، با توجه به مکلف بودن وزارت پیشین صنعت و معدن به ایجاد بیش از ۱۳۹ هزار شغل، تنها حدود ۳۰ درصد از اهداف برنامه اشتغال‌زایی در حوزه صنعتی محقق شده است...

به تازگی محمود احمدی‌‌نژاد، رئیس‌جمهور ایران با پذیرش گرانی‌های موجود، گفته است: استانداران باید با هماهنگی همه دستگاه‌های ذیربط و با فعال کردن بازرسی‌ها از افزایش بی رویه بهای کالا جلوگیری کنند. این در حالی است که پیش از این نیز کسان دیگری، از غیر طبیعی بودن تورم موجود در جامعه و طبیعتا دست‌های پشت پرده سخن گفته بودند!

به گزارش «تابناک»، پس از این گفته دکتر احمدی‌‌نژاد، استاندار تهران، چهار دامدار تهرانی را موظف به پرداخت یک و نیم میلیارد تومان جریمه به دلیل گران فروشی کرد. این در حالی است که گویا، پرداخت سطحی و غیر عمیق به علت گرانی‌های اخیر، موجب تشدید گرانی‌ها در آینده و وارداتی شدن کامل اقتصاد ایران خواهد شد.

اما بهتر است که رئیس‌جمهور و استانداران، به جای این برخورد‌های سطحی، به بهبود علت‌های گرانی و رفع علت‌های تورم در کشور متمرکز شود، نه این که با دامداری ـ که با انواع و اقسام هزینه‌ها و حمایت نشدن‌ها و بدتر از آن روبه‌رو بوده است ـ به مانند متخلف و گناهکار برخورد کند.

در این باره باید گفت، نتیجه رفتار امروز تولیدکنندگان به سیاست‌های اقتصادی دولت برمی‌گردد؛ بنابراین، بهتر است دولت خود در سیاست‌های خویش تجدیدنظر کرده و تولیدکنندگان را مقصر گرانی نداند، چرا که دامداران خود با مشکلات گوناگون روبه‌رو بوده‌اند و از آنجا که قدرت لازم برای برخورد با آنها را ندارند، بسیاری از دادمداران دست از کار کشیده و دام‌های خود را به کشتارگاه فرستاده‌اند.....

فرارو نوشت، در سال 89 در ایران 22.5 درصد خانوارها «بدون فرد شاغل»، 55.4 درصد دارای «یک نفر شاغل»، 17.2 درصد دارای «دونفر شاغل» و 4.9 درصد دارای «سه نفر شاغل و بیشتر» بوده‌اند.

نتایج بررسی های بانک مرکزی از وضعیت اشتغال در کشور در سال 89 گویای آن است که در بین افراد شش ساله و بیشتر خانوارها، 30.5 درصد «شاغل»، 4.0 درصد «بیکار»، 9.7 درصد «با درآمد بدون کار»، 24.3 درصد «محصل»، 26.5 درصد «خانه‌دار» و 5.0 درصد متعلق به سایر گروه‌ها بوده‌اند. طبق یافته‌های فوق سهم افراد محصل و افرادی که در سایر گروه‌ها طبقه‌بندی شده‌اند در مقایسه با سال قبل کاهش و سهم افراد شاغل، بیکار، با درآمد بدون کار و خانه‌دار افزایش داشته است.

بررسی مزبور نشان می‌دهد که در بین اعضای مذکر شش ساله و بیشتر خانوارها، 52.2 درصد «شاغل»، 5.9 درصد «بیکار»...

حذف افراد تازه‌وارد به سرمایه‌گذاری در امر تولید، در کنار افزایش هزینه‌ها و کاهش درآمدها برای تولیدکنندگانی که پیش از این حضور داشته‌اند،منجر به این خواهد شد که گویا قرار نیست در ایران، تولیدکننده‌ای باشد!

به گزارش خبرنگار «تابناک»، هم‌راستا شدن سود دولت و سود واردکنندگان، عاملی برای فراری دادن افراد از تولید شده است. اقدامات دولت در راستای حمایت از افرادی که می‌خواهند، در مسیر تولید سرمایه‌گذاری کنند، تنها و تنها، افزایش هزینه‌ها و تملک دارایی آنهاست، به گونه‌ای که افراد را پس از چندین سال تلاش، ناامید و پشیمان می‌کند.

از سویی، سیاست‌های دولت در قبال تولیدکنندگان موجود نیز عبارتند از: افزایش هزینه‌ها در کنار اجازه ندادن به افزایش قیمت‌ها، ندادن نقدینگی و در اختیار نگذاردن ارز دولتی برای واردات نهاده‌های مورد نیاز.

اما واقعیتی که امروز در اقتصاد ایران رقم خورده است، این که دولت می‌خواهد با حذف تولیدکنندگان، بازار را دو دستی تقدیم واردکنندگان کند؛ بنابراین، ارز‌های دولتی خود را به آنها داده و از هر گونه تلاش برای نابودی تولید دریغ نمی‌کند.

در این راستا، مصاحبه‌ای با یکی از افراد دلسوز این مملکت ...

دبیر انجمن صاحبان صنایع استان تهران در هفته گذشته اعلام کرده بود که «۲۵ درصد کارخانه‌ها در این استان عملاً تعطیل شده‌اند.» به گزارش خبرگزاری نیمه‌رسمی مهر، مهدی میرعبداللهیان همچنین اشاره کرد که تنها ۳۸ درصد کارخانه‌های ایران فعال هستند.هم‌زمان گزارش‌هایی از تحقق نیافتن وعده محمود احمدی‌نژاد، رئیس جمهوری اسلامی ایران، برای ایجاد دو میلیون و ۵۰۰ هزار شغل در سال جاری، ۱۳۹۰، انتشار یافته است.
21درصد نیمه‌فعال، ۱۶ درصد رو به تعطیل و ۲۵ درصد تعطیل. این‌ها آمارهایی است که دبیر انجمن صاحبان صنایع استان تهران در یک همایش درباره وضعیت کارخانه‌ها در استان تهران ابراز داشته است.
چه دلایلی باعث شده است که چرخ تولید در کارخانه‌های ایران که میلیاردها ریال صرف احداث آن‌ها شده است باز بایستد؟ یکی از این دلایل واردات بی‌رویه است. در این ارتباط فاضل موسوی، نماینده خدابنده در مجلس، از واردات بی‌رویه، بی‌حساب و کتاب و غیر کارشناسی انتقاد کرده است.
یک دلیل دیگر از زبان رضا قصری، رئیس انجمن صاحبان صنایع تهران، مطرح شده است. آقای قصری از تخصیص نیافتن یارانه‌های بخش صنعت در فاز اول هدفمندی یارانه‌ها انتقاد کرده است.
علیرضا محجوب، نماینده مجلس، نیز در گفت‌وگو با رادیو اینترنتی «ایران صدا»از عدم اعطای تسهیلات اشتغال‌زایی توسط سیستم بانکی کشور به واحدهای تولیدی گفته است.

بحران اقتصادی غرب!

این روزها مهم‌ترین خبری که از تلویزیون ما پخش می‌شود بحران اقتصادی در کشورهای غربی است. تقریباً روزی نیست که از تظاهرات، تحصن و یا اعتصاب و ورشکستگی در غرب خبری به میان نیاید. صدا و سیمای ما هر روز با آب و تاب به مشکلات مردم مظلوم اروپا و آمریکا می‌پردازد و چنان برای‌شان اشک تمساح می‌ریزد که شنونده‌ی ایرانی تصور می‌کند یک فاجعه‌ی انسانی مثل فاجعه‌ی سومالی در غرب در حال وقوع است. راستش اولش من فکر می‌کردم این تبلیغات و سیاه نمایی‌ها از غرب در جهت مقابله به مثل رسانه‌ای و پاسخی به شیطنت خبری غربی‌هاست و در واقع هیچ اتفاق خاصی در غرب نیفتاده است. اما وقتی از چند نفر از دوستان تازه از فرنگ برگشته در مورد اوضاع اروپا سوال کردم، پی بردم که اکثر خبرهای صدا و سیما از بحران اقتصادی غرب درست است و واقعاً مردم اروپا و آمریکا از اوضاع اقتصادی خود ناراضی هستند (البته با کمی چاشنی مبالغه).

ولی سوالی که اینجا پیش می‌آید این است که اگر واقعاً اوضاع آن‌ها این قدر بحرانی ست، پس چرا آن‌ها هیچ وقت به کشورهای باثباتی مثل کشور ما مهاجرت نمی‌کنند که حداقل از یارانه‌ی نقدی یا سهام عدالتی برخوردار شوند؟ و چرا این سوال من برای شما این قدر خنده دار است؟ جواب این سوالات مضحک این است که در واقع مفهوم بحران اقتصادی در غرب و ایران متفاوت است. به عنوان مثال، رسیدن به نرخ بی کاری 10 درصدی برای آن‌ها یک فاجعه و برای ما یک آرزوست و یا تورم 9 درصدی برای غربی‌ها یک کابوس و برای مردم و مسئولین ما یک رویای شیرین است. خانواده‌های غربی نگران اینترنت پرسرعت خویشند و خانواده‌های ایرانی نگران فیش آب و برقشان... اما شاید یک نفر سوال کند که اگر واقعاً وضع ما هم مثل اروپایی‌ها بحرانی ست پس چرا خبری در خیابان‌ها نیست؟ چرا هیچ‌کس تظاهرات یا تحصن نمی‌کند؟ واقعیت این است که ما سال‌هاست که در یک بحران اقتصادی نامحسوس زندگی کرده‌ایم و دیگر به زندگی در شرایط بحرانی عادت نموده‌ایم. از نشانه‌های آن هم هجوم گاه و بیگاه مردم برای خرید سیم کارت و دلار و سکه است. متأسفانه ما مردم ایران حتی اگر اجازه‌ی اعتراض هم داشته باشیم بیشتر ترجیح می‌دهیم عزت نفس نشان دهیم و صورتمان را با سیلی سرخ نگه داریم تا اینکه فقر و بی کاری و بیچارگی‌مان را فریاد کنیم. به خاطر همین بحران نامرئی است که آستانه‌ی تحمل مردم ما در روابط اجتماعی‌شان این قدر پایین آمده است. مردمانی که ظاهراً آرام و مهربان به نظر می‌رسند با کوچک‌ترین تنش بیرونی از کوره در می‌روند؛ کافی ست یک خراش به ماشینمان بیفتد تا خیابان را روی سرمان بگذاریم، کافی ست در استادیوم داور یک اشتباه کند تا تمام خانواده‌اش را جلوی چشمش ظاهر کنیم، کافی ست کودکمان چند سوال اضافی بپرسد تا تمام مشکلات یک روز کاری روی سرش آوار کنیم...

قضیه‌ی صدا و سیما و بحران اقتصادی غرب، داستان گفتگوی دو دیگ سیاه است؛ مهم نیست روی کدامشان سیاه‌تر است، مهم این است که هر دو دیگ سیاه هستند.